"Beloof mij dat je nooit meer zoiets verzint...."
Waren zo ongeveer de eerste woorden die Sandra uitbracht nadat we in het donker het Trailhead van de Bright Angel Trail hadden bereikt.
Zo'n 14 uur eerder waren we vol goede moed bij de South Kaibab Trailhead naar beneden gegaan. Eigenlijk hadden we voor de drukte naar benden willen gaan, maar door de sneeuw bij het hotel duurde het allemaal veel langer dan geplanned. We lieten de auto achter op de grote parkeerplaats die al behoorlijk volgelopen was. De Rim shuttle bracht ons naar de trailhead waar het drukker leek dan de Lijnbaan op een koopzondag. 'You're planning to go down, Sir?' Gladgeschoren en de vouwen messcherp in de broek kijk hij ons schattend aan. 'Yes', leek het meest voor de handliggende antwoord, want wat zou je anders bij een trailhead moeten doen. 'You've got enough water?" vroeg de gladgeschoren kin. We legden uit dat we voldoende water en andere zaken bij ons hadden om weer heelhuids terug te komen.
De drukte was het laatste dat wij verwacht hadden. Het was zwetend lijf tegen zwetend lijf dat zich naar beneden verplaatste. Shit! Hoe lang zou dit duren? Na een klein half uur stopte de hele meute en verspreidde zich over een klein plateau. Aha! Parkeerplaatstoerisme. Verder ging de massa niet. We liepen over de rand heen en lieten het volk achter ons en naar beneden.
Twee jaar eerder was het idee voortgesproten uit gebrabbel en losse ideeën. We besloten dat als het wilden doen dat het beste zou moeten gebeuren zolang we het lichamelijk ook konden volbrengen en niet te hoeven of moeten zeggen 'hadden we het maar gedaan toen we nog konden" want we waren ervan overtuigd dat het wel een behoorlijke inspanning zou zijn. De inspanning was 1, de condities waar onder het zou moeten gebeuren was een ander. We waren al vaker in de dessert geweest en dit behoorde tot die gebieden waar wij ons thuis voelden maar ook de gevaren er van inzagen. De grootste vijand was niet alleen de hitte maar vooral de zon die onbarmhartig kon branden en waarvoor als je eenmaal naar beneden liep geen schuilen meer voor was.
Na de drukte werden we onderweg naar beneden ingehaald door een karavaan ezels met toeristen op hun rug, leek aan de ene kant wel makkelijker maar ook wel pijnlijk na zoveel uren op een ezelsrug.
De volgende levend wezens die we tegen kwamen was bij de kruising met de Tonto Trail en daarna pas weer beneden bij de rivier. Waarschijnlijk zijn we te voorzichtig naar beneden gegaan, met oog op kniebelasting, want daar deden we vier uur over. De rivier zelf was een beetje een teleurstelling; was dit alles? Wel een drukte van jewelste door de aankomst van grote vlotten vol met groen gele mensen die de rivier 'bedwongen' hadden. Bij de kraan de flessen bijgevuld en een maaltijd klaargemaakt en uitgerust. Een van de opmerkelijke dingen was eigenlijk de openbare telefooncel en de rij mensen ervoor. Verder was het voor een groot deel amerikanen in hun standaard kakelbonte shirts die aan de expeditie van hun leven bezig waren.
