Tonto Trail 2009

De vier wakeup calls maakten duidelijk dat we de dag ervoor besloten hadden om 03:00 op te staan. Niet dat het echt nodig is, want als ik op een bepaalde vroege tijd moet opstaan dan slaap ik so wie so onrustig en ben meestal voor de wekker wakker. Ingepakt, gedoucht, bij de desk een 'No, sorry, we start the coffee at 6 o'clock' te horen gekregen, en om 03:40 laten we een slapend Fort Tuthill achter ons.

Een poging om dan maar bij een restarea koffie te drinken liep op niets uit omdat nou toevallig de enige machine was waar een bordje 'defect' op hing.

De grens met het Grand Canyon National Park doemde op en ik moest meteen hard op de rem. Een drietal edelherten stond vlak naast de weg en leken over te willen steken. De hartslag en de adrenaline stegen naar  de survival-mode en we misten ze.

Het hokje waar je normaal een boel dollars tegen een entreekaartje moest inwisselen was gesloten, maar de mededeling 'Temporary closed, please drive on' leek niet onplezierig maar ze zouden wel geld willen hebben op de terugweg als we het park zouden verlaten. Bij bij de Back Office zagen we net de achterkant van de 05:00 shuttle: chips! Als we iets eerder waren geweest hadden we die kunnen hebben. De parkeerplaats was redelijk vol, waarschijnlijk ook door Labour Day, maar vlak voor de Lodge was nog net een  plek vrij.

Om 05:25 bij de Bright Angel Lodge en ruim op tijd om de spullen te pakken en toiletstop te maken. De Lodge begon net tot leven te komen met mensen die de sunrise wilden zien en een pinnige host probeerde iedereen de bus in te jagen om maar vooral niets van het schouwspel te missen.  De shuttle bus die wij moesten hebben zou niet voor de Lodge stoppen maar iets verderop. 'You want to get 5 minutes early at the stop '  Nuttige info van een vrouw die achter de balie zat en al tegen de zeventig liep.

Het was volop licht en '...hadden we maar een uur eerder gegaan...'  Bij de busstop werd het al drukker en San ontdekte dat ze de blauwe fles (1 ltr) in de auto had laten liggen en die hadden we wel nodig want vanaf het begin van de trail tot Indian Gardens zou er geen water zijn, behalve uit de twee springs. Dat was een van de weinige keren dat ik hard liep met een rugzak om. De bus was er stipt om 06:00 en een halfuur later werden we er bij de trailhead uit gelaten. In bus ontmoetten we nog twee Nederlanders die naar de Phantom Ranch gingen en de volgende dag weer omhoog.

De groep mensen die bij trailhead stond viel al ras uit elkaar en we leken de Grand Canyon voor ons zelf te hebben en we liepen koepeltjes naar beneden en om 07:05 stonden we op Cedar Ridge voor een korte pitstop en de pijpen van de broek los te ritsen. Twaalf minuten later gingen we verder en verder loopt er niemand. Een van de dingen die tot nu toe opgeviel was het aantal kruiwagens langs de trail en de verbeteringen. Geen uitstekende nagels meer, gaten werden dichtgemaakt, hoekstenen vervangen, kortom een hele verbetering.

Vanaf Skeleton Point werpen we om 07:58 een eerste blik op de Colorado River en de zon maakt zich voelbaar. Om 08:30 vinden een van de weinige schaduwplekjes op de trail en eten wat en babbelen met twee Canadezen die zich verbazen over de tent die in de rugzak past. Een half uurtje later lopen we verder en alles voelt nog soepel aan en om 09:02 zijn we bij de afslag van de Tipoff. Hier gaat het beginnen, weg van de veel belopen paden. Vreemd, alleen een bordje aan de rechterkant van de South Kaibab Trail met Tonto trail East, er zou er dus ook een aan de andere kant van dit pad moeten zijn. Een Spanjaard die slecht Engels spreekt denkt dat ik hem in de maling neem als hij een praatje met mij wil maken en ik hem naar de Tonto trail vraag. 'Tonto...?' en hij kijkt een beetje boos. 'No sorry, not you, but the trail.' probeer ik, maar het dringt niet door.

GPS om en zuid-west, de GPS is een gewone 205 zonder kaart maar met de mogelijkheid voor track-back. Een smal pad, goed te herkennen maar veel rubbel en allerlei soorten cactussen en spectaculaire views! Dit is een stukje Grand Canyon dat mooier is dan wat we tot nu toe gezien hebben.

Klik voor een grotere groot

Werkelijkheid en kaart lopen een beetje uiteen en leidde tot een beetje gepuzzel. De eerste bedding is droger dan verwacht en klopte niet met de afstand die we verwachten en we blijken al doorgelopen te zijn naar Burrow Spring. Een stukje verderop Pipe Spring, een kleine oase rond een stroompje waar je water uit zou kunnen halen. De volgende groene vlek heeft geen naam, maar resten van een overnachting laten zien dat hier vaker gekampeerd wordt, het is ook een van de weinige plekjes hier die een beetje schaduw hebben. Vanaf hier is het een licht glooiend stuk waardoor je niet of nauwelijks kunt zien waar je naartoe zou moeten maar het pad is redelijk goed te volgen. Zoals verwacht is dit het lastigste stuk, geen schaduw en de zon brandt onbarmhartig en de snelheid is er een beetje uit. En dan na een klein heuveltje in het terrein: een trail die haaks op ons staat. Volgens verwachting en volgens de kaart de trail van Indian Gardens naar Plateau Point. Het ligt erbij als een bijna rechte witte streep en er lopen mensen op. En gek genoeg was de laatste halve mijl het zwaarste. De Tonto Trail ging over in de Bright Angel Trail met een heel fijn zand en stof dat de zon en hitte ook van onderaf reflecteerde. We liepen tegen een echtpaar aan waarvan de vrouw het echt niet meer zag zitten. 'Is it far?' kreunde ze. Mijn geruststelling dat het nog maar 200 yards was drong niet helemaal door. En daar lag het dan: Indian Gardens, een veilige haven voor die dag.

Het was erg rustig, een site uitgezocht en de tent opgezet, een gemodificeerde X1 van Coleman, en het bleek net 12 uur te zijn en teruggekeken op de afgelopen uren. Ondanks dat het nauwelijks stijgen of dalen was op de Tonto, was het laatste stukje het zwaarst vond ook San, maar tot nu was het de mooiste keer in de Grand Canyon. Eten klaargemaakt en als dessert een slaapje van een uur of zo en het energieniveau was weer op peil. Verschillende rangers kwamen langs om een praatje te maken en om te zeggen dat er 's avonds lezinkje zou houden over de geschiedenis van Indian Gardens. En vooral mochten we de 'pool' niet vergeten! De 'pool' bleek het watertje te zijn waar even tevoren twee ezels van de werklui even hun hoeven mochten afkoelen, maar het was koud helder water dat uit de berg kwam. Als voorzorgsmaatregel was er een bordje neergezet dat je vooral niet mochten duiken.

Het praatje met de rangers leidde er toe dat we foto's van de sunset van de heliport mochten maken. Het praatje van over de geschiedenis van Indian Gardens ging hoofdzakelijk over de CCC en het steekwoord was dat het werkgelegenheidsproject van 1933 to 1942 in het kader van de New Deal en was wel verhelderend en weer toepasselijk in deze tijd van recessie. Bij het teruglopen zagen we ver boven ons twee ipv van een lamp schijnen waar we morgen zouden eindigen maar een stukje verder was er nog maar een te zien door een andere kijkpositie en het voelde vertrouwd.

Eerder hadden we besloten om rond middernacht naar boven te gaan na een discussie dat we eigenlijk wel goed uitgerust waren en we niet het laatste stuk na het 1.5 Mile Resthouse in de zon wilden lopen.

"Wat doen we, hoe laat gaan we?"

"We schrijven allebei een tijd op en we zien wat het wordt."

San had 12 uur en ik 11 uur dus werd het 11 uur opstaan en half twaalf naar boven.

Het was net 8 uur en we kropen in de tent en vielen als een bonk in slaap. Om 11 uur ging de wekker, de spullen werden ingepakt en om half twaalf gingen we naar boven. 's Nachts lopen heeft een zekere bekoring, doodstil, een sprankelende sterrenhemel en af en toe een maan die het pad verlichtte; we voelden ons alsof de Canyon voor- en van ons was. Het 3 mile house bereikten we precies een uur later na de eerste serie switchbacks die je het idee geven dat je geen meter opschiet en om twee uur het 1.5 mile resthouse na de tweede serie switchbacks. De MSR werd opgestart en we namen een ontbijt dat volgens de verpakking scrambled eggs en bacon bevatte en zowaar er ook naar smaakte. De espresso gaf net die extra boost die cafeïne hoort te doen en zoals geplanned zijn we een uur later weer op pad. Een schoonheidsfoutje was dat we bij de toiletten gegeten hadden toen we 5 minuten later het 'resthouse' zagen, maar what the heck. San heeft een ledjelampje in iedere hand en ziet er op afstand uit als Johnny Bravo en stoomt gewoon door, iets dat we in het begin van het jaar door blessures voor onmogelijk zouden hebben gehouden. Het meer werken om te lopen want dit stuk trail is behoorlijk afgeragt maar de kruiwagens langs de trail doen veel goeds vermoeden voor de toekomst.

De sterrenhemel wordt nog indrukwekkender en de Melkweg is duidelijk te zien. Bij de laatste switchback verlicht de maan het pad nog meer en dan is het 03:45 en we zijn boven en de trip is voorbij. Jammer, toch nog maar een volgende keer?