blogje en wandelingen
Zaterdag, 4 augustus
Alle spullen grofweg in gepakt, in het bijzonder de spullen voor de Grand Canyon. Het blijkt dat we steeds minder gaan meenemen, less is more nietwaar. De slaapzakken zijn ingeruild voor poncho's en dat scheelt alweer bijna 2 kilo. Alle spullen passen nu royaal in 3 roll bags en als het moet ( je weet nooit wat je koopt in de USA) komt er een vierde bij.
Dinsdag, 24 juli
De 'weggooi tent' gaat dus niet mee. De bagageafmetingen voor ruimbagage zijn 158 (l+br+h) en voor een cirkel met een diameter van 86 cm wordt dat dus 270 cm plus de dikte van 10 cm. Jammer, maar om $100 uit te geven om de tent mee te nemen..... Verder hebben we besloten om de mamut thuis te laten en een andere rugzak (de Jansport) mee te nemen.
Zondag, 22 juli
Een stevige wandeling van zo'n 40 km op het programma, van Almelo naar Enschede via Oldenzaal. Maar deze wandeling ging niet helemaal als geplanned. Het eerste deel van Almelo via Hertme tot Deurningen ging lekker, maar toen begon het te onweren. Naar Oldenzaal was het iets ver om de bui voor te blijven, via het vliegveld zouden we door te veel open terrein moeten lopen, dus besloten om maar te hoppen via Hengelo en Borne. Dat ging net goed, we konden tussen de buien laveren en hoefden alleen even in Hengelo te schuilen voor een kleine wolkbreuk. Maar net als de route op 1 juli werd deze route ook weer een mix van wandelroutes en fietsroutes. De laatste is wel zo prettig omdat je konstant een afstandsindicatie hebt en erg duidelijk is aangegeven. Onderweg bij de boer pruimen gekocht. Veel boeren of agrariërs verkopen aan de straat of pad; een tafel, een mand met wat producten en een schaaltje voor het geld en eeeerg lekker.
Donderdag, 19 juli
Een kleine ' proefinpak' gedaan. De mamut neemt zoals de naam al aanduidt veel plek in en we overwegen een alternatief en we willen de ' weggooi tent' meenemen.
Dinsdag, 17 juli
'Hallo autoverhuurbedrijf, ik heb twee weken geleden geld overgemaakt en ik heb nog steeds geen voucher ontvangen'. Ueh, ik zal het even voor u nakijken ......tja, het bedrijf waar u bij wilde huren staat geen termijn toe langer dan 28 dagen'. 'En u kon mij niet even een emailtje sturen of bellen?' 'Euhh...' Da's duidlijk, voortaan maar huren bij eautohuur.
maandag, 16 juli
Een klein rondje van 16 km om toch wat kilometertjes te maken.. Gisteren, zondag dus, de route verder uitgewerkt en de stukjes vallen langzamerhand in elkaar. Onder de plannen 2007 staat grofweg de route.
Dinsdag, 3 juli
Het was nogal moeilijk om er achter te komen wat 's nachts de temperatuur zou kunnen zijn op Horn Creek (de plek waar we willen overnachten) dus op het usenet in alt.rec.hiking een vraag gesteld. Daar zorgde een vriendelijk amerikaan voor de nodige gegevens; en omdat we zover weg woonden had hij voor ons de Back Country Office van de Grand Canyon gebeld en met de gegevens gekomen. Het blijkt daar in die periode 20 Celsius plus te zijn dus hebben we besloten om 1 van de twee slaapzakken thuis te laten immers, wat je niet naar beneden neemt hoef je ook niet omhoog te sjouwen.
Zondag, 1 juli
Van te voren een route op de fiets bekeken en dat zag er wel aardig uit, de routes worden steeds langer en de borden van 'fietsen in overijssel' bieden hier een aardige uitkomst. Je loopt van knooppunt naar knooppunt en de afstanden tussen de knooppunten staan op de borden aangegeven, bovendien is de kaart duidelijk genoeg om er van af te wijken. Het werd een rondje van zo'n 30 km en hoewel we de omgeving redelijk goed dachten te kennen, zagen we een aantal mooie stukjes Twente die we nog niet belopen hadden. Bovendien zagen we de Twentse uitvoering van de TGV en moesten we ons weer een weg banen tussen de Schotse Hooglanders die geen millimeter opzij wilden gaan.
Gegevens van de wandeling.
Vrijdag, 16 juni. Dit is een typisch gevalletje van 'jammer'. We hadden de keus om de Fan-dance
voor of na London te doen en we kozen voor 'na'. Na een prettig verblijf in
London, met een enkel regenbuitje, richting Wales. Hoe dichter we bij Brecon
kwamen, hoe somberder het eruit zag. Het was welliswaar droog en een aangename
temperatuur, maar de Corn Dru en de Penn
y Fan waren goed verborgen in de wolken. De dag erna was het niet veel beter,
maar we konden een rustdag na 4 dagen London wel gebruiken en we gokten op
vrijdag. Vrijdagochtend om 4uur werden we wakker van stortbui en we zagen het
eigenlijk niet meer zitten, maar om zeven uur was alles
glashelder en waren
beide toppen duidelijk te zien. Tent ingepakt en op naar de Storey Arms om de
Penn y Fan te bestormen. De bedoeling was om de Fan Dance te doen, maar hoe
dichter we bj de top kwamen, hoe meer wolken
er binnen dreven. Op de Corn Dru hadden
we niet meer dan 10 meter zicht en dat was het einde. De paden zijn welliswaar
goed te belopen, maar zonder iets te kunnen zien...... Dus een beetje
teleurgesteld hobbelden we weer naar beneden.
Zondag, 3 juni. Af en toe nog een beetje nagenoten over de Backcountry Permit en maar een
klein wandelingetje (12km) gedaan. Het was redelijk mooi weer en we waren voor
twaalf uur weer terug. Nu de datum vaststaat, kunnen we plannen meer
concreter maken. Grofweg blijft het eerste deel staan, maar is het derde deel
(na de GC dus) aan verandering onderhevig. (so what's new) Zaterdag, 27 mei. De Backcountry Permit is binnen!!
Dit was een van de lastigste dingen om te krijgen, je mag het maar 4 maanden van
te voren aan vragen en dan wordt het op volgorde van binnenkomst behandeld, dus
ben je als Europeaan altijd in het nadeel, maar we hebben hem. We hebben toestemming om op BL4, Horn Creek te kamperen,
dit is op de Tonto Trail een mijl of zo na de kruising met de Bright Angel Trail. Dit was
het laatste stuk uit de puzzel om overnight in de Grand Canyon te gaan. Een
kleine aanpassing is nog om toch naar de rivier te gaan. Ook de snelheid naar
beneden hebben we verhoogd naar niet meer dan 3 uur over de 12 kilometer, en dat moet te doen zijn.
vrijdag, 18 mei. Lalevade. Een wandeling die we al eerder gedaan hadden en
pittig begon was die van Lalevade via achteraf paden en weggetjes naar
Vals-les-Bains. Het leek ons verstandiger om eerste Burzet en dan deze te
doen voor het geval dat onze conditie nog niet helemaal optimaal was. Maar
eigenlijk geen vuiltje aan de lucht, geen spierpijn, vermoeidheid of wat dan
ook. De wandeling begint na een brug over de Ardeche en ligt verscholen
achter een paar huizen. Een paal met bordjes die je bijna overal vindt geven de
mogelijkheden en de afstanden aan. Na een aardige klim namen we andere
afslag en kwamen we op een ander pad terecht dan we geplanned hadden; what ever.
Duidelijk te merken was dat de paden nog niet veel belopen waren dit jaar, op
sommige plekken kwam het gewas tot borsthoogte.
woensdag, 16 mei.
Burzet. Sommige mensen vinden het maar raar dat je naar
Frankrijk rijdt om een stukje voorbereiding te doen voor een wandeling die nog
verder weg is, so be it. De reden om deze wandeling te doen was drie ledig: 1
het was vlak bij een camping in een gebied waar volop te wandelen was, 2 de
temperatuur zou vrij hoog kunnen zijn en drie: we hadden bij het bestuderen van
de kaart gezien dat dit best wel eens een leuke wandeling zou kunnen zijn. De
wandeling bestond grofweg uit drie delen, de klim, het vlakke deel en de lange
daling; omgekeerd in volgorde, maar je hebt het niet altijd voor het uitkiezen.
Een aanval van griep deed het vertrek twee dagen opschuiven, van vrijdagavond
naar zondagavond. Daarna kwam het weer in het spel: In het Ruhrgebied kwamen we
in het hart van een onweersbui terecht die zelfs Duitsers de vluchtstrook deed
opzoeken en in Frankrijk kwamen we in nog slechter weer terecht dat veroorzaakt
werd door een freaky situation dat twee fronten elkaar opstuwden en een
waanzinnige hoeveelheid water naar beneden deed komen. Daarna werd het droog en
mooi, maar niet zo warm als waar wij op gehoopt hadden. Een stukje van de
wandelingen hadden we in de herfst van vorig jaar al gedaan en liep over
een oude Romeinse weg die in deze wandeling de hele daling was.
Zondag, 5 mei.
Oldenzaal revisited. Geen zin om ver te rijden om te wandelen en misschien staat de Rododendron wel in bloei. Dus niet. Ook de Schotse Hooglanders waren er niet, een gevalletje dat van alles een beetje tegenzat.
Zondag, 29 april.
Dit was de langste tot nu toe; een slordige 36 kilometer. Het warme weer zou zijn positieve kanten en negatieve kanten hebben; het pakte iets anders uit. Een noord-oosten wind maakte het minder warm maar zorgde voor een behoorlijke verdamping. Vandaag liepen we ook met bijna de volledig bepakking en dat was wel even sleuren bij deze temperaturen. Iets dat een stuk van de wandeling, het stuk in Duitsland, zwaarder maakte waren de muggen, in vasthoudende horden bleven ze ons volgen.
Zondag, 22 april
Vandaag geen wandeling, maar de 10 km in Enschede. Hoewel het redelijk warm was, toch nog een aardige tijd neergezet en de tweede helft samen met mijn dochter gelopen .
Maandag, 16 april.
De keuken is klaar! De beslommeringen rond dat deel van het huis waar meer of minder culinair gerommeld wordt, is eindelijk klaar en kunnen we met volle overgave ons weer aan het projectje weiden.
En wat voor een dag! Ik realiseer me dat ik te uitbundig ben met de uitroeptekens, maar als op 15 april 2007 het kwik zo rond de 25 graden dwaalt, dan komen de Canyongevoelens erg sterk naar boven. De afgelopen weken hebben de plannen voor de Fan Dance vastere vormen aangenomen en hebben we 2 stevige wandelingen in de Ardeche uitgezocht. Voor vandaag stond Vasse op de planning, in het weekend barstens druk, maar doordeweeks amper een soul in sight. Welgeteld 1 wandelaar en een handvol fietsers op de stukken asfalt die we kruisten. Het is een leuke afwisselende wandeling geworden van zo'n 17,5 km die begon en eindigde bij de kerk in Vasse, langs de heidevelden die er nogal verdroogt bij lagen, de watermolens van Frans en de Bels en niet te vergeten Springendal. De paden na de molen van Bels waren erg droog en nog warmer en de temperatuur kwam in de buurt van de 30 graden, maar wat dan nog; in de Canyn is het nog warmer.
Zondag 1 april.
Eindelijk weer wandelen. Een verrekte rugspier speelde San parten en konden we niet wandelen. Wel hebben de planning uitgebreid. In mei staan een paar wandelingen en een overnight in de Ardeche op het programma en in juni willen we de Fan dance gaan doen, een lang gekoesterde wens en past uitstekend in de voorbereiding voor de Grand Canyon.
Vandaag een relatief korte wandeling in de buurt van Winterswijk in het Woold omdat we daar toch in de buurt moesten zijn voor familiebezoek. Het oorspronkelijke idee komt van 'routewerk' maar de kilometers klopten niet helemaal met de tijd of omgekeerd. Het begin is bij de oude watermolen bij restaurant Berenschot. De route gaat over afwisselend terrein met lichtglooiende landschappen. Een paar stukjes gaan over asfalt dat minder prettig is, maar deze wandeling is de moeite waar.
Zondag 11 maart. Geen wandelen dus.
Zondag 4 maart.
Het was maar zo'n 17 kilometer maar het voelde aan als veel meer. Vreemd, soms kun je uren lopen en je wordt niet moe en soms heb je na een paar kilometer al het gevoel dat je al de hele dag loopt. Het beginpunt was Lonneker, net iets ten noorden van Enschede. Langs de weg naar Smulders kleigat waarvan ze nu eindelijk overtuigd zijn dat er echt geen bommen van de tweede wereldoorlog in liggen. Langs de basis via de spottersbult (waar weinig meer te spotten valt, de weg van Enschede naar Lonneker over en het Haagbos in. Aan de oostkant van Lonneker langs de molen weer terug.
Zondag, 25 februari.
Geen wandeling, niet naar buiten, slecht weer. Maar toch wat nuttige tijd op internet doorgebracht. Toen mijn vreugde (jawel, een kinderhand is snel gevuld) is er nu ook een Basspro en een Rei in Henderson, onder de rook van Las Vegas, dus kunnen we de spullen die we nog nodig hebben daar kopen, voornamelijk de droge voeding en calorierijke bars.
Zondag
18 februari.
Langere wandeling geplanned, zo'n 22km. Het werd uiteindelijk 25km, maar hadden niet echt het gevoel moe te zijn. De wandeling werd thuis traditioneel afgesloten met een biertje en een bak chips, een van de gewoontes die we al jaren hanteren. Maar goed, de wandeling ging via de Rutbeek naar Buurse en door het Witteveen. Het is nog overal even rustig; over een paar weken zullen de eerste campinggasten uit het westen hier weer neerstrijken.
Zondag,
8 februari.
Borgholzhausen profileert zich als 'Ein Juwel im Teutoburger Wald'. Zonder meer waar, want de jaren die we er woonden hebben het er uitstekend naar onze zin gehad. BHH ligt ook op de Hermannsweg en het is er erg mooi. Zodra je in de buurt komt van de Luisen Turm verstomd al het lawaai en wordt je omgeven door bos. Het terrein van de voormalig Nike-Site wordt nu gebruikt om windenergie op te wekken. Vreemd als je nagaat dat zo'n 20jaar geleden hiervandaan nog luchtafweerraketten stonden die ook een nucleaire lading konden hebben. Het terrein is redelijk geaccidenteerd, maar het steilste stuk is naar de Luisen Turm. We maakten hier een heen-en-weertje van omdat een overnachting niet in de planning zat. Het werd een aangename trip van zo'n 16 km.
.JPG){kind=link}
.JPG){kind=link}