Het is drie uur 's ochtends en er klopt iets niet. Voorzichtig rits ik ons tentje open en steek mijn hoofd naar buiten. Het is nog pikdonker en 3060 voet boven ons brandt in de verte een eenzame natriumlamp die duidelijk maakt dat de weg naar boven nog heel wat stappen is. Er is nog wat geritsel en ik trek mijn hoofd weer naar binnen, het zullen wel muizen geweest zijn want die zijn zodanig in overvloed hier dat je je rugzak in een paal kunt hangen die bij iedere campsite staat. Om het voor de kleine knagers nog lastiger te maken zit er ook nog een stalen kraag omheen zodat de beesten niet langs de paal verder kunnen en het herinnerde aan de de haven in Rotterdam waar dat soort kragen ook om de trossen van schepen zat om ratten tegen te houden en met die gedachte sluimer ik weer verder. En weer dat geluid! En dan ben ik klaarwakker en stomverbaasd. We zijn in Indian Gardens, een campsite op de Bright Angel Trail en onder het matje waar wij op liggen is de bodem zo'n 515 tot 545 miljoen jaar oud inclusief de fossielen van triobites en brachiopods. Het is Muav Limestone waaruit de Bright Angel Shale uit bestaat en heeft verscheidene kleuren maar nu is het donker en het geluid past hier niet. En dan weet ik het! Ongelofelijk! Alles dat je nodig hebt op de trail moet je zelf dragen, eten, kleding, brandstof, tent en het vuilnis wordt je ook geacht mee naar boven te nemen dus je probeert alles zo licht mogelijk te houden en wat produceert het geluid bij de enige kraan op de campsite? Een elektrische tandenborstel!
We zitten op zo'n 4.9 mijl vanaf de Bright Angel Trailhead waar we naartoe willen en 8.1 mijl vanaf het Resthouse aan de rivier. En om er nog een getalletje tegenaan te gooien zijn we nu op een hoogte van 3800 voet.
Maar het begon 24 uur eerder toen de wekker een duidelijk einde maakte aan een onrustige slaap op Fort Tuthill Rec Area van Luke AFB. We hadden deze plek uitgekozen omdat we hiervandaan naar de Grand Canyon wilden en omdat we hier al eerder geweest waren. In Grand Canyon NP kamperen was en is bijna onmogelijk dus namen we de afstand naar het grote gat voor lief. Bovendien zouden we 's ochtends vroeg rijden en was er nauwelijks verkeer te verwachten. De spullen waren al in de auto en herhaaldelijk gecontroleerd en we hoefden alleen nog maar even te douchen en kop koffie naar binnen te werken en we konden gaan.
Het was inderdaad erg rustig onderweg, Flagstaff sliep nog en we namen US 180 die de kortste weg leek naar de Grand Canyon. In theorie was dat ook zo, ware het niet dat er wegopbrekingen waren en we een beetje spijt kregen dat we niet de I40 en de US 64 / US 180 hadden genomen. Tusayan begon te ontwaken en de touristtrap maakte zich klaar voor weer een dag met toeristen. Deze strip van hotels, motels, eetgelegenheden dijt net zo uit als de gemiddelde Amerikaan dus het einde is nog niet in zicht.
Bij de entree van het park, dat 24/7 open is, komt door het loket een hand naar buiten om het 06.00 geld aan te nemen; $25. Kon je in het verleden de prijs drukken door een Golden Eagle Passport te kopen voor $50 die toegang gaf tot alle Nationale Parken, nu is deze vervangen door een America the Beautiful - Annual Pass - voor $80. Een optie voor als je meerdere parken wilt doen maar voor ons loonde het deze keer niet.
Om 06.00 pakeren we bij de Bright Angel Lodge zodat als we terug omhoog komen niet ver naar de auto hoeven; niets zo lastig dat als je boven komt ook nog een stuk naar de auto moet. We hebben een van de laatste vrije plekken, pakken onze spullen en doen onze wandelschoenen aan. Het is nog een beetje fris maar we weten dat dit snel zal veranderen. De bus brengt ons naar een overstappunt en we moeten tot half zeven wachten op een Green Line die ons naar het South Kaibab Trailhead brengt; het duurt allemaal iets langer dan geplanned. En dan zijn we er. De trailhead is verlaten en er schuifelen alleen wat mensen rond bij de porta cabin voor de laatste sanitaire stop. En dan is het eindelijk zover: om half acht gaan we naar beneden; later dan oorspronkelijk geplanned, maar dan is het zover. Deze keer geen Ranger die informeert wat je plannen zijn en of je genoeg water bij je hebt. Het is opmerkelijk rustig, niet het schouder aan schouder gedoe zoals de vorige keer. De temperatuur is aangenaam en het themometertje wijst een bescheiden 64 graden Fahrenheit aan. Het gaat op dit stuk redelijk rap naar beneden en om 08.20 zijn we op het eerste plateau waar de meesten heengaan voor een dagtrip en dan weer omkeren. We eten wat en nemen wat foto's. Een vriendelijk Duitser die veel verstand van fotograferen heeft en nog steeds analoog fotografeert omdat het mooier is neemt wat foto's van ons. Onze wegen scheiden hier en we gaan door naar Skeleton Point. De trail wordt steeds meer uitgesleten en moeilijker te lopen; je bent meer bezig om te kijken hoe de volgende stap moet dan dat je om je heen kunt kijken. Om kwart over negen werpen we een eerste blik op de Colorado Rivier beneden ons en we realiseren ons dat de drie uur die we geplanned hadden om naar beneden te gaan niet zullen waarmaken. (en dat zal later opbreken)
De trail wordt er niet beter op, soms steken de spijkers die de balken moeten vasthouden zo'n 10 centimeter uit en dat betekent dat of de balken zijn uitgesleten of de grond is ingedaald maar het loopt niet echt makkelijk. Bij de kruising met de Tonto trail om 10:23 en maken dankbaar gebruik van het toilet bij de Tipoff. Hiervandaan kunnen we Plateau Point zien waar we hopen te kamperen. We nemen nog wat calorieën en gaan verder en moeten opzij voor een mule train die waar dan ook op de trail voorrang hebben. Het uitzicht is spectaculair en dan is opeens de Kaibab Bridge in zicht. Hij lijkt verraderlijk dichtbij en het zal nog wel een uur duren voordat we daar zijn. Als we bij het water komen valt meteen op dat de waterstand veel lager is dan normaal. Kon je eerder meteen na de brug je voeten in het water afkoelen, nu ligt de waterrand flink verderop.
Om 11:30 zijn we eindelijk bij het enige stukje schaduw beneden en overgieten ons met water. We hebben er 4 uur overgedaan, veel langer dan geplanned en ik voel een knallende koppijn opkomen. We eten wat, drinken veel, vullen onze flessen en verwonderen dat ook hier geen Park Ranger is. Normaal hobbelen die hier ook rond maar nu is er geen te bekennen behalve iemand van park maitenance die een helikopter die boven ons hangt aanwijzingen geeft hoe deze een compressor moet weghalen en dan is het weer stil.
We rusten wat en om 1 uur gaan we verder de Silver Bridge over en de zon brandt ongenadig, heet prikkend en geen ontkomen aan. Een groot stuk tussen Silver Bridge en het punt dat de trail naar het zuiden afbuigt is sterk geërodeerd en is alleen nog maar heel fijn zand en er groeit zelf een palm. Het resthouse dat op onze kaart in de bocht ligt blijkt verderop te zijn; foutje op de kaart. Maar dan ligt daar ook heel confortabel een boomstammetje waar we dankbaar gebruik van maken om onze voeten af te koelen. (13:56) Later zou San zeggen dat dit voor haar op een kritiek punt was gekomen.
We lopen door en op driekwart van de Devils Cork Screw zie ik het niet meer zitten. Van het ene op het andere moment wil ik niet meer verder, ik wil hier niet meer zijn, ik haat de zon, de warmte, ik wil niet meer. een gevoel dat ik niet ken maar ik zit in een megadip. Dit gevoel heb ik nog nooit gehad. Sandra neemt over en neemt een deel van mijn rugzak en trekt mijn overhemd uit dat zo stijf als een plank is. Ze praat mij er doorheen maar het enige dat ik mij er van kan herinneren is dat ze zei dat we hierna naar de zee zouden gaan. Later zou blijken dat het overhemd geïmpregneerd was met een anti-muggenspul dat de verdamping - en mijn afkoeling - tegenhield.
We gaan door en overleggen of we BL4 moeten overslaan en in Indian Gardens te overnachten. We worden nog ingehaald door 3 New Zeelandsen die met een vlot beneden zijn afgezet en in een noodgang naar boven gaan. We doen het iets langzamer en het wordt groen; we naderen Indian Gardens. Als we daar aankomen zit er een groep versufte Japanners die nog naar boven moeten. Een symphatieke knaap spreekt iedereen aan en vraagt hoe het er mee gaat en of een ieder genoeg te eten en te drinken heeft en adviseert om behalve water ook veel Gatorade te drinken en werkt stimulerend. Op onze vraag of er nog plek zou zijn op de campsite: " You'll find the ranger in the campsite, I've just saw her". Met een brede armzwaai en een groet verdwijnt hij de Tonto West Trail op.
Er zijn toch nog wat campsites vrij en mijn hoop maakt weer een sprongetje. De rangerhut ligt natuurlijk aan de andere kant van de campsite en ik klop op de deur en een vrouw in baggy pants, slobbertrui maar met een NPS cap deed open, ze leek een beetje op Tante Sidonia uit Suske en Wiske ze lachte vriendelijk. 'Sorry, my uniform is in the washingmachine but I'm a Parkranger, how can I help you?'. 'We've got a permit for BL4, but I'm knackered and I don't think I can make it to BL4 and don't want to become a statistic and hoped that we could camp here'. We babbelen nog een beetje totdat ik zeg dat ik hoop dat we een site kunnen krijgen. De vriendelijk lach gaat over in een sceptische blik. 'You mustn't think that you can drop in and get a campsite just like that.'. 'I know, we're just tired and hoped that we could get a campsite, otherwise we have to rest on the benches'. Dat viel niet in goede aarde. Haar stemming sloeg finaal om. Ze begon een tirade en als ik er tussen wil komen, komt ze met een bits ' I'm talking!', Als ik dan ook nog waag te zeggen dat de trail in 9 jaar sterk verslechterd is, spuwt ze vuur. 'I,ve been working here for 22 years, and the trail is good!!!'. Even tevoren was ze nog trots op ons toen ik zei dat we hier twee jaar naar toegeleefd hadden. Maar ze flipte helemaal toen ze er achter kwam dat we via de bridges waren gekomen en niet via de Tonto Trail. 'There is no water on the Tonto Trail' probeerde ik nog. 'There is!!', bliksemde ze, 'You just need a purifier!!'. De stemming werd er niet beter op, Sidonia dulde geen tegenspraak en ik kwam er vanaf met een citation en een campsite. De deur werd zo hard dichtgeslagen dat de sponning kreunde.
We vonden een plekje dat ons aanstond, zetten het tentje op en kookten water op de MSR. (1) Het hete water deed zijn werk in de alumiumzakjes van de maaltijd en volgens de instructies was het vijf minuten later te consumeren. Zoals op alle Amerikaanse campsites waar dan ook in de USA stond er een tafel met twee banken. We aten, een soort macaroni, en scheurden de verpakking van onze ijsjes open. Ijsjes? Jawel. Voor ons vertrek uit Las Vegas waren we bij een REI (2) langsgegaan om de laatste dingentjes te kopen en daar lagen bij de maaltijden zakjes met daarop 'vanilla ice cream'. Het woog bijna niets en het leek ons wel luuks om op de boden van de Grand Canyon een ijsje te eten. En waarempel, het smaakte als een ijsje, zag eruit als een ijsje maar je moest de kou er maar bij fantaseren, maar toch. De maaltijd werd gecomplementeerd met een espresso uit een poederstick en een beetje tevreden zagen we het snel donker worden.
Nadat de elektrische tandenborstel op een ongebruikelijke manier het begin van de dag had aangekondigd ging een uur later de wekker af, maar niet alleen bij ons, het grootste deel van het kamp besluit om op te staan en verder te trekken. We pakken de spullen in en zetten nog een kop koffie en om 04:45 gaan we op pad.
Het is nog steeds donker en de Maglite (met LED-kop) maakt de route zichtbaar. Het begin gaat over grote stenen die afgesleten zijn van de vele toeristen die Indian Gardens als keerpunt voor een dagtocht zien. We gaan slow naar boven en na de eerste switchback komen we bij het 3 mile resthouse, babbelen wat met het stel dat vlak na ons is gestart en die de oorverdovende stilte verstoorde met hun gepraat. We nemen een bar en laten hen voor ons vertrekken. We blijven ons langzame tempo volhouden en het mile and a halve resthouse komt opeens in zicht. We drinken wat en kijken terug. We komen steeds meer mensen tegen die naar beneden gaan en een praatje willen maken.
"What time did you start?" "Where did you start from?" Het houdt op maar laat ons iedere keer even uitrusten, niet dat we moe zijn, maar het doet prettig aan. We zien mensen op flip-flops naar beneden lopen en mensen die zonde rwater naar beneden gaan. Maar we komen ook mensen tegen die naar ons (for what its worth) advies luisteren: "Vanaf hier zie je meer dan van beneden". Vanaf het 1.5 mile resthouse kun je over en naar Indian Gardens kijken, hoe dichter bij je komt, hoe minder je ziet. Om kwart voor tien zijn we bij de trailhead en beloven elkaar dat er geen derde keer komt.
Volgens traditie gaan we naar Mc Donald die rond deze tijd helaas nog alleen ontbijt serveert en geen burgers.
Lessons Learned?!
We dachten dat... jaja. De temperatuur was hoog (102º F) en er was geen bewolking. De trail was sterk ingesleten en het stuk van de rivier naar Indian Gardens was langer en steiler dan in herinnering en we waren toen 9 jaar jonger :-) Wellicht was het eerste plan via de Tonto Trail beter geweest en zonder de wilskracht van San was het slechter met mij gegaan.
Aan de linkerkant van de pagina staan foto's van de wandeling, ze zijn aanklikbaar voor een grote uitvoering.
zondag, januari 25, 2009
(1) MSR is een fabrikant van outdoor gear
01/25/2009
www.flickr.com
|
(2) REI is een grote keten van outdoor stores
© Copyright information here