RAW VERSION
De voorbereidingen zijn een jaar ervoor begonnen. Nou ja, voorbereidingen :-) We gingen meer kilometers maken, we begonnen te overleggen welke route we zouden nemen, alle variaties van de South Kaibab Trail, Bright Angel Trail, Tonto Trail, Indian Gardens, North Rim en Bright Angel Campground passeerden de revue. De North Rim routes vielen al snel af; in de periode dat wij wilden gaan was het erg waarschijnlijk dat de North Rim routes nog gesloten zouden zijn. Uiteindelijk kozen voor de Bright Angel naar de Bright Angel Campground, daar overnachten, omhoog naar Indian Gardens, uitstapje naar Plateau Point, overnachten en dan omhoog naar Bright Angel Trailhead. Maar er kwam een kink in de kabel. De permit regeling is vrij strak, je moet ongeveer een half jaar van te voren een Back Country Permit aanvragen en omdat San het vakantiebriefje nogal laat terug kreeg konden we pas laat december de permit aanvragen met als gevolg dat we geen permit kregen.
Er bleven 3 opties: niet naar beneden gaan, naar beneden en terug naar boven in 1 keer of proberen bij de Backcountry Office alsnog een permit te krijgen. Twee jaar eerder hadden we van een Nederlander gehoord dat er bij de Back Country Office altijd een paar extra permits te vergeven waren.
De week er voor hadden we ons kamp opgeslagen bij Red Rock Canyon, een heftige hike gedaan naar de top van Turtlehead Mountain, een route die vanaf het begin van de klim tot aan de top bezaaid lag met kleine erg scherpe stenen, waren iedere ochtend gaan hardlopen in de opkomende zon; met de conditie zat het wel goed.
** PERMIT **
Via de Hoover Dam Bypass, Kingman Route66 genomen en bij Seligman weer de I40 op. Wat mensen nou zo fascinerend aan Route 66 vinden...
Bij Williams de 64 North op, een stuk weg zo weinig inspirerend dat je jezelf iedere keer weer afvraagt of er wel iets moois aan het einde er van kan liggen. Door Tusayan, dat blijft groeien, Grand Canyon NP in en linea recta naar het Back Country Office. Een Ranger legt net op dat moment aan een groepje uit wat de procedure is. Morgenochtend worden er 5 kaartjes met een nummer 1 tot en met 5 uitgedeeld voor de dag er na, wij hebben nummer 2. Er zijn 5 Back Country passes te vergeven, dus als de eerste 5 permits nodig heeft dan is het voorbij. Dus de volgende ochtend terugkomen. We besluiten de gok te wagen en gaan naar Mather Campgound; hoezo altijd vol? De campground is nagenoeg leeg, zetten de tent op en gaan de Village in. Het winkeltje is uitgegroeid tot een supermarkt en de prijzen in de winkel zijn harder gestegen dan de uitbreiding.
De volgende ochtend zijn we vroeg bij de Office en we worden aangenaam verrast, we kunnen 2 Back Country Permits krijgen voor de dag er na. We doen nog een Rim walk, maken een kampvuur en zetten de wekker voor 5 uur.
** Wake Up **
Het is zover. Om 5 uur opgestaan, het was fris en er stonden nog veel sterren aan de donkere hemel en het kampvuur van de avond ervoor gloeide nog na. Slaapzakken en tent ingepakt en in de auto gedaan, bij een oplaaiend kampvuurtje een kop koffie met een reep als ontbijt.
De hele campground en village waren in stilte gehuld, de rit naar de Bright Angel Trailhead was kort en op de grote parkeerplaats was 1 vrije plaats over.
Het was vrij fris, maar we wisten dat na een half uurtje het warmer zouden krijgen door het lopen en de opkomende zon. De thermometer wees tussen de 8 en 9 graden Celsius aan toen we precies om 06:00 naar begonnen aan de tocht naar beneden
-------
Kwart voor 7 komen we bij het eerste Resthouse, het is bewolkt en dat zorgt er voor dat het niet al te warm is nemen 5 rust. Onderweg kwamen we een Muletrain van lastdieren, de Wrangler hebben een niet al te best humeur. De Mules moeten drie jaar als lastdier dienen voordat ze mensen mogen vervoeren. Om half acht komen we bij het tweede Resthouse. De 5 minuten werden dus een kwartier om wat te eten en naar het toiletgebouw. We komen onderweg iedere keer mensen tegen die zeggen dat het naar boven makkelijker is dan naar beneden, volgens ons is dat alleen maar om zich zelf moed in te spreken. Half negen en we zijn bij Indian Gardens en zitten redelijk op schema. We zetten koffie en eten een boterham, nemen een iets langere break en dan op naar de Devils Corkscrew, de plek die mij een paar trips eerder in moeilijkheden bracht. Om negen uur gaan we verder. Van een groep zwetende mensen die zwaar bepakt maar met een goed humeur naar boven lopen krijgen we wat zonnebrandolie factor 50 na hun vraag of we wel zonnebrandolie bij ons hebben. die we ontkennend beantwoorden.
11:00 uur
Om even iets te eten en krachten te verzamelen voor het laatste stuk door het losse zand werd een beetje gedwarsboomd door een nogal zware mevrouw die op de grond lag met een meisje naast zich die haar wat koelte toe wuifde. Aan de noodtelefoon stond een man die op zo'n rustige manier aan het telefoneren was dat het onwerkelijk was. In de hoek van resthouse stonden nog twee teenage meisjes die er met een air stonden van 'like, if we had gone to the mall instead of this stupid hike this wouldn't have happened'. In een poging om iets te betekenen informeerden we wat er aan de hand was en of we konden helpen. Aan de antwoorden te oordelen had ze een hittestuwing. Ons advies om gezicht- hals- en nek te koelen met water en knellende kleding los te maken, schoenen, broek, sokken, BH etc. werd nogal puriteins Amerikaans uitgevoerd; het meisje dat er naast zat mocht niet verder gaan dan de schoenen losmaken en het blouse 1 knoop verder openmaken. Dit en het koelen met water in de hals, nek en gezicht maakte dat ze in ieder geval aanspreekbaar was. De vader was nog steeds aan de telefoon en had eindelijk verbinding met een Ranger. De informatie kwam niet veel verder dan we al wisten en dat haar ontbijt had bestaan uit twee doughnuts en nog iets zoets. Het meisje dat bij de moeder zat bedankte ons en we vervolgden onze weg.
Om kwart over 11 gaan we verder over het stuk mulle zand naar de Silver Suspension Bridge, de junction naar Phantom Ranch en de South Kaibab Trail. Om 5 voor 12 zijn we aan de andere kant van de brug en hebben er lichtelijk genoeg van. Om 7 minuten over twaalf zijn we op de Bright Angel Campground; niet half zo mooi als Indian Gardens, maar anyway, het is wat. Iedere site heeft zijn eigen stromend water, handig om je voeten in te dippen. Het laatste stuk vanaf die mevrouw in het resthouse was behoorlijk pittig door dat mulle zand en ik verheug mij niet echt op de Devils Corkscrew morgen, maar we zullen zien.
De Bright Angel Campground lopen we om 13:00 binnen, de thermometer wijst 100 graden Fahrenheit aan, het tentje staat, de geïmproviseerde matjes liggen er in, voeten verzorgd, schone sokken aan en we gaan een beetje rondkijken.
De Phantom Ranch hadden we altijd links laten liggen (in werkelijkheid rechts) maar we waren toch wel een beetje nieuwsgierig. Misschien hadden ze daar wel een biertje. Omdat alles naar beneden en boven gebracht moet worden per Mule, zou het wel duur zijn als ze het al hadden. We besloten dat de maximale prijs $10 per blikje zou zijn. Achter de Campground kom je eerst een Corral voor de Mules tegen en daarna het gebouw van de Phantom Range. Het leek op een kantine van een jeugdherberg zo'n 30jaar geleden, een lekker en relaxed sfeertje. En.... ze hadden bier! Echte Budweiser voor $4,75 en op de goede temperatuur vergezeld door een zakje pinda's; het werd een stukje hemel op aarde.
We liepen nog een stukje rond, zagen een raaf een forel uit het riviertje plukte en op at en besloten te eten. Een uurtje eerder kwam de zware vrouw langs geschoven die problemen had, dus dat wordt nog wel wat als die nog naar boven moet! Even later kwam het meisje terug om te bedanken voor de hulp eerder die dag.
Een gesprekje met een Ranger leert ons dat je katoen moet dragen, 'soak your head and cotton t-shirt, cool off before you continue hiking, get wet and stay cool'. een beetje in tegenspraak met het gangbare, leuk voor als het warm is; wij houden het nog maar bij 'breathable', het water heb te hard nodig om te drinken
Op het menu vanavond stond spaghetti met Beef Sauce van een nieuw soort maar het smaakte wel aardig. Het zou die nacht 64 graden worden, niet echt koud. De wekker stond voor 3 uur die nacht, inpakken en wegwezen en dan bij de eerste stop ontbijten, gebakken eieren met spek in droogvorm, we zijn benieuwd wat het gaat worden. Onze buren zeggen dat het 6 uur naar Indian Gardens is, we zullen het zien. Het is inmiddels 20:00 en we gaan slapen.
** Dag 2 **
Opstaan om half vier, we zouden om 3 uur opstaan maar San wilde nog een beetje uitslapen dus dat hebben we maar gedaan. Opstaan, tent afbreken sterren kijken en het was toch iets kouder dan verwacht. In een kwartiertje tent ingepakt en nu even in 'badkamer' re-packed omdat daar licht is.
Kwart over vier gingen we weg, om 5 over half 5 eten we even een kaak aan de ander kant van de brug. En om precies 5 uur het eerste resthouse en toilet na de brug dus de planning klopt eigenlijk nog wel. Het begint nu te dagen, we gaan een ontbijtje klaarmaken en dan naar de Devils Corkscrew
Het is vijf voor half zes, het werd dus geen eieren met spek maar koffie met een homp brood met een stukje kaas er tussen, meer een soort gevangeniseten uit de middeleeuwen, maar ja , de koffie was lekker en we gaan weer verder.
Het is kwart over zes als de zon begint door te komen, ik wilde nog een foto van beneden naar boven nemen van de Devils Cork Screw maar zitten we al on top voordat we er erg in hadden en het stigma is weg. Het is een ruw terrein maar dan kom je ook nog een hardloper tegen met een tentje op de rug, met een gele en een roze sok, een beeld dat op je netvlies gebrand blijft.
Om 10 voor 7 zijn we nog hoger en we kijken neer op de Devils Corkscrew, nemen een bar en een elektrolyten drank.
Om half 8 zijn we bij Indian Gardens Campground, vanaf de Phantom Range was het 4.7 mile, (7,5 km) naar de rivier was het 3.1 mile, (5km) Dus we hebben er een uur langer over gedaan dan onze getrainde woudloper zei. Naar de South Rim is het 4,6 mile cq 7,4 km, we gaan eerst een plekje zoeken om de tent neer te zetten en misschien een kopje koffie te doen en dan zien we wel verder.
Indian Gardens is verlaten, er is nog maar 1 andere camper en we hebben dus volop keuze. De herten lopen hier nog rond samen met een handvol eekhoorns en het is hier gewoon vredig behalve de hoogdrukleiding van het water dat je hoort. Dat water komt uit een groot op de North Rim, wordt naar beneden gestuurd (gewoon zwaartekracht) en dan hier omhooggepompt naar de Village van de Grand Canyon en de Campground (nice to know)
Om 08:40 en we zijn bezig met het ontbijt dat bestaat uit scambled eggs with bacon, pre-cooked, je gooit er wat water bij en dan wacht je 5 'a 6 minuten en dan kun je het opeten. We doen verder weinig, slapen een beetje en 's middags gaan we naar Plateau Point, anderhalve mijl richting BL14.
Plateau Point bood een aardig uitzicht rondom, naar rechts kon je nog een stuk van de Tonto trail zien die we een paar jaar eerder gelopen hadden. *Morgen dus naar Bright angel Trail Head, 4,5 mile three mile Rest House is de eerste stop, dan anderhalve mile later het Mile-and-a-Halve resthouse, daar is in ieder geval water. Bij Three Mile resthouse gaan we ontbijten, koffie, gebakken eieren en zo. Dus anderhalve gemakkelijke mijl naar Three Mile Resthouse, dan anderhalf stevig mijl naar Mile-and-a-Halve resthouse, dan een klein stukje makkelijk en weer het laatste stukje waar allemaal switchbacks in zitten. maar we gaan vroeg en we zien het wel zitten.
Om half acht 's avonds gaan we naar bed toe en vanuit de tentopening zien het lampje van de 'the Calb studio' branden waar we morgen naar toe moeten.
* Dag 3 *
Het is tien over half 4, we zijn om kwart over drie opgestaan, en gaan direct op pad. Om 5 uur precies we zijn bij Three Mile Resthouse, het ging toch iets moeizamer dan we verwacht hadden en om kwart over vijf en is de koffie klaar met de gebakken eieren met spek, een hele uitkomst dat gevriesdroogde spul. Als we zitten te eten zien we een groep fell runners naar beneden stormen, het wordt steeds drukker op de trails.
Om 12 minuten over half 7 zijn we bij het tweede resthouse (eerste van bovenaf), eigenlijk sneller dan we hadden verwacht dus nu nog anderhalve mile naar boven en het is 50 graden dus dat is perfect om te lopen. en uit meligheid zingen we: 'we zijn er bijna'. Een kleine stop en beginnen aan het laatste stukje in de zon.
Het is 9 minuten voor half 9 en we zijn boven. Op het laatste stukje hadden we iets meer last van de zwaartekracht dan de eerste twee stukken, maar we zijn er en voorlopig doen we het niet meer (nou ja, waarschijnlijk dan)
Aan de linkerkant van de pagina staan foto's van deze wandeling en die van de vorige GC wandeling, ze zijn aanklikbaar voor een grote uitvoering.
maandag, december 02, 2013
(1) MSR is een fabrikant van outdoor gear
www.flickr.com
|
www.flickr.com
|
© Copyright information here